Aan alles zag ik dat ze het niks vond. We bekeken het van voor, van opzij en van achteren. Er gebeurde niks. We hadden al verschillende combi’s geprobeerd, maar nergens ontstond er een sprankeltje. Was dit een hopeloze zaak?
“Waarom heb je er eigenlijk acht van?”, vroeg ik.
“Allemaal verschillende kleuren hoor. Handig te combineren.”
“En als je nu de kleur behoudt, maar het in een andere vorm giet?”
“Nou ja, het heeft nu deze vorm. Het is toch praktisch? Iedereen heeft ze!” Oh ja, het praktisch-argument. Ik heb ‘m zo vaak gehoord, maar zelden zag ik er iemand bij stralen.
“Maar stel nou dat je de schaar er in kon zetten en er stof in overvloed was, wat zou je er dan van maken?” Ze keek onderzoekend. Het gedachte-experiment sloeg aan.
“In elk geval niet dit!”, zei ze bijna met walging.
“Zullen we dan maar?” Ik keek haar uitdagend aan, schaar in de aanslag. Haar ogen begonnen te sprankelen. Vol ongeduld griste ze de schaar uit mijn handen, met haar tong uit haar mond knipte ze de broekspijp open.
“Ik ga nooit mee skinny’s dragen!”
En zo geschiedde.
Het zijn kleine momentjes in kledingsessies. Soms zijn het maar kleine opmerkingen, bijna tussen neus en lippen door. Maar zodra ze zijn uitgesproken voel ik in mijn vezels dat dit is waar het hele traject om zal draaien. Het zijn misschien kleine opmerkingen, maar soms brengen ze revolutie teweeg.
Neem nou dit verhaal van Jolijn. Ze realiseerde zich in dit moment niet alleen dat ze zich echt super ongemakkelijk voelt in een skinny, maar ook dat ze zoveel skinny’s had en droeg, omdat dat nou eenmaal hoorde. Iedereen had ze, het was zo ongeveer het enige voorhanden in de winkels, dus zij trok ze aan en was nooit blij met wat ze zag. Ik gaf haar een patroon mee voor een palazzo broek en een paar weken later liep ze met haar creatie stralend mijn studio binnen.
Nu denk je misschien dat van “niet blij met wat je in de spiegel ziet” naar “fier zijn als je in de spiegel kijkt” al een transformatie vanjewelste is, maar ik kan je vertellen dat het proces daar niet eindigde. Die skinny stond symbool voor veel meer. Niet alleen droeg ze kleding die anderen droegen omdat het zo hoorde, ze had ook een respectabele baan, zoals alle anderen, waar ze doodongelukkig was. Ze woonde in een wijk waar ze zich niet op haar gemak voelde. Ze paste zich altijd aan aan anderen. De skinny was de perfecte spiegel voor haar. Nooit meer skinny jeans betekende voor haar nooit meer mezelf verloochenen.
Jolijn is nu ondernemer en doet elke dag wat ze het allerleukste vindt. Ze is een van de meest kleurrijke personen die ik ken. Ik ben zo blij dat ze bij mij aanklopte, dankbaar dat ik getuige mocht zijn voor deze prachtige transformatie.
Voel jij het kriebelen en ben je ook toe aan je eigen kledingrevolutie, aarzel dan niet contact met me op te nemen.
